Մի կյանքի պատմություն
Իմ մայրիկի պապիկը Գարեգին Խաչատրյանը մեծ եղեռնի ժամանակ եղել է պատանի և յուրովի ձևով պայքարել է թուրք արնախումների դեմ։Նա կարողացել է դուրս պրծնել թշնամու ձեռքից, և իր հետ ազատել մի քանի հայերի։Մայրիկիս պապիկը որոշ չափով գիտեր թուրքերին, և դա նրան շատ է օգնել։Թուրքերը ևս մեկ անգամ նրան բռնեցին և ուզեցել են սպանել,բայց երբ հրացանը պահել են գլխի վրա,որ կրակեն,իսկ պապիկը սկսել է թուրքերեն երգել։Նա երգելով պատմել է իր ընտանիքի մասին,որ նա հայր չունի,մայրն է պահում իր 7 քույրերին և ինքն էլ միակ տղամարդն է տան ,պետք է գնա և իր մորը օգնի,իր քույրերի կողքին լինի։Թուրքը մի պահ կանգ է առել, և որոշել է նրան արձակել ։ Բայց մի քանի վարկայն հետո հետևից գոռացել է.
Միևնույնն է դու էլ ես մահանալու։
Մայրիկիս պապաիկը ողջ է մնացել ամուսնացել է, և ունեցել է թոռներ ու ծոռներ։ Ինչքան էլ որ թուրքերը մեզ ցանկացան ոչնչավնել միևնույնն է մենք եղել ենք, կանք ու դեռ պետք է ապրենք։
