Հայոց լեզու

19.11.2018

Տանը

Մարդուն դուր է գալիս անտեսանելի դառնալու գաղափարը, ու նա մտածածը հեքիաթի է վերածում անտեսանելի դարձնող գլխարկի , անտեսանելի մարդու մասին ։ Իսկ բնությունն այդ խնդրին այլ լուծում է գտել ։ Նա ներկում է իր ստեղծած էակներին , պաշտպանական գունավորում է տալիս, որ թշնամիները նրանց չնկատեն ։ բնության մեջ դա ամեն քայլափոխին երևում է։ Անապատային գորշ դեղնավուն գույնն ունեն անապատի կենդանինեիի մեծ մասը և՛ առյուծը, որը շատ հզոր է, և՛ թռչունը, որը շատ բարձր է սավառնում , և՛ զգուշավոր մողեսը ,և ՛ սարդը և՛ որդը։ Հյուսիսի ձյունածածկ հարթավայրերում ապրող կենդանիներին էլ լինի դա բևեռային արջ, թե անվնաս սուզահավ, բնությունն օժտել է սպիտակ գույնով, որ ձյան ֆոնի վրա նրանք չնկատվեն։

Մար-դուն դուր է գա-լիս ան-տեսա-նե-լի դա-ռն-ալու գա-ղա-փա-րը, ու նա մը-տա-ծա-ծը հե-քի-ա-թի է վե-րա-ծում ան-տե-սա-նե-լի դա-րձնող գը-լխար-կի , ան-տե-սա-նե-լի մա-րդու մա-սին ։ Իսկ բը-նու-թյ-ունն այդ խը-նդրին այլ լու-ծում է գը-տել ։ Նա ներ-կում է իր սըտ-եղ-ծած է-ակ-նե-րին , պա-շտ-պա-նա-կան գու-նա-վոր-ում է տալիս, որ թշ-նա-մի-ները նը-րանց չը-նը-կա-տեն ։ Բը-նու-թյան մեջ դա ա-մեն քայլ-ա-փոխին եր-և-ում է։ Ա-նա-պատ-ա-յին գորշ դե-ղնա-վուն գու-յն ուն-են ան-ա-պա-տի կեն-դա-նի-նե-րի մեծ մա-սը և՛ առ-յու-ծը, որը շատ հը-զոր է, և՛ թըռ-չունը, որը շատ բար-ձր է սա-վա-ռնում , և՛ զգու-շա-վոր մո-ղե-սը ,և ՛ սա-րդը և՛ որ-դը։ Հյու-սի-սի ձյուն-ա-ծածկ հար-թա-վայր-եր-ում ապ-րող կեն-դա-նի-նե-րին էլ լի-նի դա բև-եռ-ային արջ, թե ան-վը-նաս սու-զա-հավ, բը-նու-թյունն օժ-տել է սպի-տակ գու-յնով, որ ձյան ֆո-նի վրա նը-րանք չը-նը-կա-տվեն։