Ընթերցեցի Ալբերտո Մորվիայի <<Արհամարհանք>> ստեղծագործությունը։
Պատմվածքը ամուսնական զույգերի մասին էր, որոնք ամուսնության առաջին երկու տարում միմիյանց պաշտում էին, հոքատարությունը և ջերմությունը իրենց վարձված մի սենյակում չէր պակասում։ Նրանք չունեին տուն կամ հարստություն սակայն նրանք հարուստ էին սիրով։ Նրանց մեջ արևի պես ջերմացնում էր սերը, սակայն մի օր էլ սկսվեց նրանց քամոտ և ցուրտ օրերը։ Նրանց միջի սերը կարծես վերանում էր։Կինը որը ամբողջ սրտով սիրում էր իր ամուսնուն, սպանեց իր միջի սերը, մնաց միային հավատարմությունը։ Այն էլ ինչ հավատարմություն՞ , այնպիսի ՝ որի փոխարեն կարծում եմ արժեր հազար անգամ դավաճանել։ Ամուսինը պաշտում էր իր կնոջը, անում էր ամեն բան նրան գոհացնելու, երջանկացնելու համար, սակայն կնոջ կողմից միայն արհամարհանք էր ստանում։Այնպիսի արհամարհանք , որը մտնում է ոսկորներիդ մեջ և ջարդ ու փշուր անում ներսում ամեն բան։ Իմ կարծիքով ՝ նրանց ընտանիքում ի սկզբանե սեր չի եղել, քանի որ ժամանակը սերը չի վերացնում, այլ ավելի հզոր է դարձնում։ Իսկ եթե սկզբում սիրահարվածություն է եղել և չի կարողացել սիրո վերածվել ապա այդ հզորությանը նրանք չեն դիմանա և կլինի անխուսափելի բաժանումը։Կարծում եմ, եթե դիմացինը քեզ չի սիրում և ամեն վարկյան դա կրկնում է, իմանալով որ քեզ ցավեցնում է , ապա անիմաստ է նրան տալ քո սերը։ Անիմաստ է նրան տաքացնել գրկիդ ջերմությամբ, այն ժամանակ երբ գիտես, որ նրանից միայն սառը արհամարհանք էս ստանալու։
Պատմվածքը ամուսնական զույգերի մասին էր, որոնք ամուսնության առաջին երկու տարում միմիյանց պաշտում էին, հոքատարությունը և ջերմությունը իրենց վարձված մի սենյակում չէր պակասում։ Նրանք չունեին տուն կամ հարստություն սակայն նրանք հարուստ էին սիրով։ Նրանց մեջ արևի պես ջերմացնում էր սերը, սակայն մի օր էլ սկսվեց նրանց քամոտ և ցուրտ օրերը։ Նրանց միջի սերը կարծես վերանում էր։Կինը որը ամբողջ սրտով սիրում էր իր ամուսնուն, սպանեց իր միջի սերը, մնաց միային հավատարմությունը։ Այն էլ ինչ հավատարմություն՞ , այնպիսի ՝ որի փոխարեն կարծում եմ արժեր հազար անգամ դավաճանել։ Ամուսինը պաշտում էր իր կնոջը, անում էր ամեն բան նրան գոհացնելու, երջանկացնելու համար, սակայն կնոջ կողմից միայն արհամարհանք էր ստանում։Այնպիսի արհամարհանք , որը մտնում է ոսկորներիդ մեջ և ջարդ ու փշուր անում ներսում ամեն բան։ Իմ կարծիքով ՝ նրանց ընտանիքում ի սկզբանե սեր չի եղել, քանի որ ժամանակը սերը չի վերացնում, այլ ավելի հզոր է դարձնում։ Իսկ եթե սկզբում սիրահարվածություն է եղել և չի կարողացել սիրո վերածվել ապա այդ հզորությանը նրանք չեն դիմանա և կլինի անխուսափելի բաժանումը։Կարծում եմ, եթե դիմացինը քեզ չի սիրում և ամեն վարկյան դա կրկնում է, իմանալով որ քեզ ցավեցնում է , ապա անիմաստ է նրան տալ քո սերը։ Անիմաստ է նրան տաքացնել գրկիդ ջերմությամբ, այն ժամանակ երբ գիտես, որ նրանից միայն սառը արհամարհանք էս ստանալու։
►Սերը օժտված է մի մեծ հատկությամբ. նա ոչ միայն գիտե հուսալ, այլև մոռանալ:
► Կյանքում միշտ հեշտությամբ է մոռացվում այն, ինչը մարդ չի ուզում հիշել:
► «...Վաղուց է, ինչ Էմիլիան ինձ չի սիրում, նա այլևս երբեք ինձ չի սիրի»: Այդ միտքը ինձ այնպիսի մի խոր, գրեթե ֆիզիկական ցավ պատճառեց, որ ես նույնիսկ դեմքս ծռմռեցի:
► Սակայն մարդը միշտ հույսով է ապրում, նույնիսկ այն ժամանակ, երբ համոզված է, որ այլևս հուսալու ոչինչ չկա:
Комментариев нет:
Отправить комментарий