Աշնանային մտորումներ
Կրկին աշուն է ՝ հոգին հանգստացնող , թողած վերքերը փոքր ինչ սփոփող ու չորացնող աշուն։ Այգում տերևները միմիյանց հերդ չտալով թափվում են ոտքերիս տակ։ Հեռանում են՝ լքում են ծառին,որը իրենց ողջ ամառ գուրգուրել էր ։Լքում են ծառին այնպես ինչպես դու ինձ լքեցիր սիրելիս՜։ Լքեցիր հիմար պատճառաբանություններով թե բա՝ տերևը հոքնել էր ծառից իսկ աշունը պատճառ էր, լքեցիր ինձ աշնանը ՜ ։ Ծառից փախչող , պոկվող, իրեն ոտքերիս տակ նետող տերևի նման լքեցիր ինձ։ Այգին լի է տերևներով , մռայլ գույներն են խաղում ամպիկների հետ։ Նրանց հիշեցնում իրար պինդ գրկած զույգերին ովքեր ողջ ամառ միասին էին, ովքեր ժպտում էին ծառի տակ միմիյանց գրկած։ Իսկ հիմա ՞ հիմա նրանք չկան , միասին չեն, լքել են այգուն ու միմիյանց։ Որոշները զոհվել են իրենց կեսերին միայնակ թողնելով , հավերջ աշնան թախծոտ մեղեդին թողնելով իրենց սիրելիների, իրենց սպասողների սրտում։ Հավերժ միասին լինելու խոստումով, որը անդռժելի էր ։ Աշնանային անձրևները լալիս են մեր փոխարեն։ Մեր չորացած վերքերի, քարացած սրտի և սառած աչքերի փոխարեն։Լալիս են որպես մխիթարանք կյանքի, որը չի շարունակվում այլևս, և նրանց ովքեր ապրում են ,շնչում բայց իրենց կյանքը ևս կիսատ մնաց։ Լալիս է աշունը մեզ հետ և ինչու ոչ ՝մեր փոխարեն։
Комментариев нет:
Отправить комментарий