Ճայերը: Իլիաս Վենեզիս
Պատմվածքը մի ծերունու մասին էր,որը միայնակ ապրում էր մի կզու վրա։ Նրա որդիները կորել էին անատոլյան աղետի ժամանակ։Նա ամիսը մեկ անգամ գնում էր և վառում էր փարոսի լույսը, դա էր միակ կապող բանը մարդկանց և կյանքի հետ։ Բայց ժամանակը մացնում էր և նա սկսում էր ավելի ու ավելի կտրվել մարդկանցից և կյանքից։Նա հոգնել էր միայնակ կյանքից։Մի օր էլ երբ նորից գնացել էր փարոսի լույսը միացնելու , քարերի արանքում երկու փոքրիկ ճայ է գտնում, նա նրանց մեծացնում է իր սեփական որդիների նման, նրանց իր որդիների անուններն է դնում։ Երբ ժամանակը գալիս է,որ պետք է արդեն նրանց բաց թողնի, նա բաց է թողում, և ճայերը օրվա վերջում նորից վերադառնում են։ Ծերունին նրանց ամեն օր բաց էր թողնում իսկ նրանք երեկոյան վերդառնում էին, բայց ոչ այդ օրը։Նրա ճայերը չվերադարձան։Ծերունին հույսը չեր կորցնում, նա սպասում էր ու սպասում , սակայն զուր էր իր սպասումը ճայերը չվերադարձան։
Որոշ ժամանակ անց իմացավ որ ճայերին սպանել էն երկու որսորդներ։ Սկզբում ծերունին չէր հասկանում թե ինչ է կատարվել, նրա համար դա շատ ցավոտ էր, քանի որ նա նորից միայնակ էր իիեն զգում։Որոշ ժամանակ անց նա հասկացավ,որ իր որդիներն էլ են զոհվել,այնպես ինչպես իր սիրելի ճայերը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий