Տատիկս պատմում է , որ ԽՍՀՄ-իր հիշողության մեջ մնացել է որպես մի բռնապետական կայսրություն։ Պատմում է , որ իր ժամանակածրջանի մարդիկ իրավունք չունեին ազատ արտահայտվելու։Նրանց ապագայի արջև, նրանց երազանքների արջև կար մի հսկայական երկաթյա վարագույր,որը չէր թողնում նրանց ազատ ապրել, շնչել և երազել։ Այդ ժամանակներում բոլորը պարտադրված ռեժիմով էին ապրում ։ Նրանք չէին կարող ազատ արտահայտվել, ազատությունից օգտվելը կարող էր դատապարտման հասցնել մարդուն։ Վաղուց արդեն անցել են այդ ժամանակները։ Այժմ մարդիկ կարող են ազատ խոսել, մտածել, գործել։ Այլևս չէնք ապրում հատուկ օրենքներով , այճմ ազատ ենք անելու մեր ուզածը։ Պետք է գնահատենք այս ժամանակաշրջանը, քանի որ մենք ազատ ենք անելու և խոսելու այն ինչ ուզենանք,իհարկե եթե դա չի սահմանափակի մեր դիմացինի ազատությունը։
Комментариев нет:
Отправить комментарий